Over ‘humper’, Rodney, Menno en Ella

Je hebt van die mensen. Ze stellen zich een doel. Het doel is langs een bepaalde weg.  Ze nemen die weg. En ze komen er. En dat laatste is natuurlijk het moeilijkste. Hulde en diepe buigingen. Voor alles en iedereen die dat kan. Ella is daar een exponent van. Ze dacht wel na maar ze deed het gewoon. Het heeft niets met status of wat dan ook te maken maar ‘ze doen het’.  Ella stapte ‘gewoon’ dat vliegtuig in naar Los Angeles. Ze had geld gespaard. Ze werkte bij de Melkweg.  Dus ik zei ‘Dan ken je Rodney!’. ‘Ja, mooie vent, hij deed de garderobe, toch?’

En ik dacht na. Rodney is Amsterdam. Rodney was steward bij zijn eeuwige liefde Ajax. Rodney horecatijger voor en achter de tap, blogt. Bezoek zijn site eens Rodzooi.nl.  Zijn maatje is Menno Pot die het muziekkatern in het Parool doet en met Rodney doet ie vaak het jaarboek van Ajax. Ook zijn columns zijn briljant. Zonder het te weten hebben Ella, Rodney, en Menno veel gemeen.

Ja, Rodney deed dus de garderobe, en Ella was ‘humper’. Wees gerust ik kende de uitdrukking ook niet maar het komt erop neer dat je een ‘roadie’ van het huis bent. Ella had me uitgelegd dat ze eigenlijk nooit geld kon uitgeven in het uitgaansleven want alles kwam voor niets op haar pad. Concertkaarten, drank, bioscoopkaartjes en als humper heb je niet bepaald de kantoorbaantijden. Ik had visioenen van Ella tussen de roadies van Debbie Harry (Blondie), the Rolling Stones (waarvoor ze kaartjes kon regelen voor haar vader, maar die het niet durfde omdat dan misschien de magie zou verbleken), maar ook bandjes als East 17 en Take That.

‘Alles kwam voorbij’, glimlachte Ella. En ik geloof haar. Maar met het gespaarde geld en het studentenvisum, komt ze een heel eind. De liefde is onvermijdelijk. En ik denk aan Bret Easton Ellis, de schrijver die opgroeide in California in luxe en weldaad. En ik denk dat Ella zomaar een rol had kunnen spelen in 1 van zijn romans. Ze lijkt doordrongen van de wereld waarvan ze eigenlijk deel van uitmaakte maar ze zag het ook en niet.  ‘I feel I’m moving forward as well as away from something and anything is possible’ – Bret Easton Ellis)

Ze komt tot de conclusie dat alles ging in een cyclus van 10 jaar ongeveer maar denkt er verder niet bij na. Papieren nodig om fysiotherapie te doen. Boem ze haalt de papieren. Papieren nodig om massages te geven. Boem ze haalt ze. En dan is er Baarn waar ze is neergestreken.  En het LOU-vre is dichtbij.

Ella maakt sieraden van epoxy. Eigenlijk begon ze dit voor haar dochter. Maar Ella had er plezier in. Ze beet zich erin vast, zoals gebruikelijk. En ze is van de details. De verzorgde verpakking, de zakjes waarin het gaat, een visitekaartje met Made with love erop. Ze is tevreden met de start. Daarnaast doet ze fysiotherapie op verschillende locaties. Ze lijkt volledig in balans. Kom eens kijken naar wat ze maakt in het LOU-vre. ‘Dat van die 10 jaar gaat misschien niet langer op’ merkt ze nog op.  ‘Misschien’, denk ik.

Peter Bake

“Ik wil de wereld een beetje mooier maken “

Ik vond dat een mooie zin. Hester is bescheiden. Het verkleinwoordje “beetje“, daarmee doet ze zichzelf onrecht. Wie haar site (www.whellsoap.nl) bezoekt begrijpt waarom.  Het besef dat als je met haar praat, hoe vanzelfsprekend de natuurlijke zeep voor haar is.

“Grappig”, lacht ze als ik een vraag stel. Voor Hester is het gesneden koek, en ze legt uit. “Zeep moet rijpen, 4-6 weken lang.”  Met zo ’n proces moet je plannen. Hester draait markten en moet ook de zeep voorraad aanvullen. Dat is geen sinecure. Strakke planning is noodzaak.

Via een vriendin kwam ze tijdens de Corona periode in aanraking met het “zeep maken”, het raakte haar, en ze voelde zich verwant met vooral het natuurlijke product zeep. En ging er mee door. Ze vertelt over haar ervaringen met de directe consument.  “Mensen hebben vaak geen idee. Als je natuurlijke zeep wilt maken, wat er allemaal in om gaat.” Blozend voel ik me aangesproken, want ik had geen idee. Natuurlijk zoals bijna iedereen die samenwerkt met ‘t LOU-vre is er de liefde of affiniteit voor wat je aanlevert, heeft het een duurzaam of ambachtelijk verhaal of allebei.

Hester die is opgeleid als grafisch vormgever werkt ook in Thermen Soesterberg waar ze het “klankschalenritueel” en daarnaast ook andere meditaties geeft.  Het lichaam dat voornamelijk uit water bestaat kan resoneren op de klanken van de trillingen, en verzorgt daarom een perfecte ontspanning.

Het sluit mooi aan op het verhaal van de zeep. “Maar waar ik me vooral op verheug dat ik over een kleine week naar Costa Rica ga. Alles is al gepland. Misschien heb ik wel teveel gepland, maar daar ga ik wel uit komen.”

“In dit Universum is niet alles makkelijk. Maar het brengt je veel. Ik wil alleen maar de wereld een beetje mooier maken.”

Er is even een stilte. Ik laat het bezinken, zoals de loog de zeep na een proces verlaat van minstens 4 weken, en de klank trilt en echoot verder dan Thermen Soesterberg, uit Nepal en Tibet, legt Hester me uit, en ik geloof haar als ze zegt dat het goed ontspant.

Peter Bake

Opeens weet je het! Je wordt verliefd op de klei.

Nancy zoekt haar woorden zorgvuldig. Ze wikt en weegt en geeft antwoord. Er is altijd even die seconde rust die ze neemt voor het antwoord. Voorzichtig maar stellig. Laat er geen misverstanden over bestaan. Na het eind van het gesprek zegt ze ook dat ik haar kan bellen mocht ik het niet meer allemaal op een rijtje hebben.

Het gaat even over opvoeden. Pubers opvoeden. Natuurlijk ben ik ervaringsdeskundige maar heb de wijsheid ook niet in pacht. We wisselen van gedachten. Nancy en Dennis (haar man en partner van het eerste uur) als elk stel slaan zich daar doorheen. Nancy zelf is van de hockey. Zaterdag is vooral “langs de lijn“dag. Ze is de trouwste fan van Cas, Floor, en Mees.

’t LOU-vre, wat lang niet alle mensen weten, is een oud bankgebouw, de ABN was eerdere bewoner aan de van Weedestraat 97.

Nancy werkte voor de concurrent. De ING. Ze haalt haar schouders op. Waarschijnlijk blikt ze terug maar, 1 conclusie dat in ieder geval het geld goed was. Ze haalde ook een makelaardij ’s papier, taxateur, vastgoed. Creatief is ze. Ze schildert.

Carrières van Nancy en Dennis gaan voorspoedig. Er zijn kinderen. Nancy wil meer van vanuit thuissituatie werken.  “Focus op de kinderen“.  Vanuit huis begint Nancy aan een kinderwebwinkel. Het kan dus het mag.

Dan is het 2018. Dat is echt nog niet zo lang geleden. En vanaf dit moment in het gesprek gaat de intensiteit van Nancy”s stem omhoog, is het ritme van de zinnen feller. Op de “ horecava“ is er een demonstratie van pottenbakken. Nancy is verkocht. Ze leest klei, uren lang, kijkt op YouTube urenlang. De bliksem was ingeslagen. Dit was anders dan schilderen, werken met je webshop, dit was klei, dit was geduldig leren worden, want nee dat was ze niet.  Ze droomt klei. En opeens weet je het. Je gaat keramiek Studio BYNA beginnen.

De Nederlandse Keramiek Opleiding (toch weer 4,5 jaar)  gaat  ze doen in Gouda. “Draailessen“ vond ze in Soest. Het lijkt haar zelf ook weer te verbazen. De verbetenheid, het doorzetten, ze slurpte de kennis naar binnen, en opeens gaf ze cursussen, was er “Kleistad “ in Amersfoort , “t LOU-vre“ in Soest, en was er een diploma, een oven en draaischijf in de garage die was omgebouwd tot aangename studio of atelier, die ze BYNA  noemde. Het was voorbestemd.  Functionele interieur ontwerpen. Een lang proces zoals het glazuren en het bakken zelf.  Maar in het doolhof van haar denken en de keuzes die ze maakt vindt haar hart altijd de juiste weg.  Kijk eens op www.studiobyna.nl of kom binnen bij “t LOU-vre, dan raak ook jij verliefd.

Peter Bake

Met weinig kan je veel

Ze drinken meestal koffie buitenshuis. Bettie en Rita lachen. De tweeling is eeneiig. Ze dragen beiden een blazer natuurlijk eigen ontwerp, het “handelsmerk“ van De Dochters, met het contrast van een hele andere stof,  print of soms het hele achterpand. Soms een print van James Dean, soms een geborduurd tafereel, soms een fleurig dessin. Vandaag is de 1 in een navy blazer met de mouwen stoer opgerold, de ander in camel kleur, ook hier de mouwen opgestroopt, beiden dragen een jeans, en dezelfde laarzen.

Ze komen uit een groot ondernemersgezin. De ouders die door het uitbreken van de 2^e wereldoorlog nooit een opleiding konden doen, wilden dat hun kinderen niet mee laten maken. De opleiding was belangrijk. In de zorg werken ze nu. Allebei maar op verschillende afdelingen. Beiden in de Ondernemersraad. 30 uur allebei. Daarnaast is er tijd voor ontwerpen. Dat gaat altijd door.

Moeder Aaltje maakte veel zelf in de 70er jaren. Ze was bepalend en een voorbeeld voor Rita, en Bettie.  De tijd van alles kan en moet kunnen.  De tijd van “make peace no war”. Broeken met wijde pijpen die zoals alles weer terug lijken te komen.  Aaltje maakte ze voor Bettie en Rita. Altijd bezig. Zoals ze dat zelf ook zijn.  “Kijk niet weg”. Het hoofd boven het maaiveld hebben is niet altijd makkelijk én ons zorgwerk vult onze creativiteit goed aan.“

De dochters van Aaltje is niet toevallig de naam van de facebook pagina.

“Prikkels” het woord valt, net zoals “energie level”. Long covid, allebei.  “We leggen ons geen stress op. Alle artikelen zijn bijzonder. Van elk exemplaar is maar 1 uitvoering.  We staan voor kwaliteit en exclusiviteit. Dat mag nooit ten onder gaan aan druk. Dus we zorgen dat ons energie level op orde blijft.“

Ze vertellen over 4 mei. Dat we niet vergeten. Durf te vragen. Het plan is altijd blijven onderzoeken. Alleen zo kom je verder. Het leven is niet ingewikkeld, lachen ze. En met weinig kan je veel.

Peter Bake

Er is geen weg naar geluk, geluk is de weg (Plato)

Guus is er elke dag wel. In haar atelier of gewoon in de winkel. Het is fascinerend om Guus aan het werk te zien. De vele gezichten die ze heeft. Jaloers ben ik op haar veelzijdigheid en creativiteit. En de verwondering roept vele vragen op.  ‘Priegelwerk’, lacht ze, en ze schildert. Roodborstjes bijvoorbeeld. Zorgvuldig verzorgd, mooi, zacht, realistisch.

Maar Guus is de kameleon. ‘Raven zijn lijkenpikkers’ en ‘wolven schilder ik graag’ en ‘het mooiste is iets doen met je handen’….  Uitdagingen. Een vakantiehuis verbouwen in Frankrijk. Hoe groter de uitdaging, des te meer voldoening. Guus kan dat. Ze heeft veel aangepakt, projecten gedaan, en als het einde in zicht is, komt het spook de ‘verveling’ al is dat niet het gepaste woord, ‘dat moet ik niet gebruiken’.

Leegstand Oplossers Utrecht oftewel LOU, dat trok haar aan en liet haar niet meer los.  En ik zou bijna zeggen dat het haar misschien wel de rust gaf waar ze misschien moeilijk aan kan wennen. Elke dag wandelt ze in de Soesterduinen. Een dag is altijd goed gevuld. Sjachie is ze van de regen, en het gevoel van altijd tegenwind. Staan voor je principes.

‘Je zou er bijna weer een auto van gaan kopen’, gromt ze. Guus is betrokken bij natuur en dat hoort bij haar. Net zoals de eenvoud en liefde van het zingen. Guus kan verdrinken in een pakje inpakken, maar zie haar net zo makkelijk een muur slopen in Normandië.

‘Mijn eigen bubbel zit me wel eens in de weg’. En daarom is er ’t LOU-vre. Het zet haar terug op aarde. Ze kan goed in haar ééntje, maar haar verblijf op de Van Weedestraat 97 verruimt haar blik. Soms schrikt ze. Maar het is wat het is. Voorlopig lijkt Guus het anker waarvoor ’t LOU-vre staat.

Ze haalt haar schouders op over geluk, dat is een lastig woord. ‘Gewoon’, zegt ze. Ze is klaar met het gesprek en ja, het was fijn, kort en bondig. De kameleon moet verder.

Peter Bake

LOU-vre blogpost 2 – De meeste mensen deugen

Is een boek van Rutger Bregman. De schrijver is geboren in 1988. Hij kreeg bekendheid door zijn boek Gratis geld voor iedereen, waar hij uitgaat van iedereen een gelijk inkomen. En nee, Rutger is geen luchtfietser. Maar hij is wel van het glas is echt half vol. En die lijn had hij in De meeste mensen deugen geschreven en doorgetrokken. Hij zoekt in zijn boeken naar het ‘goede’ van de mens. En haalt daarin allerlei gevestigde negatieve theorieën overhoop.

En Dirk Fuijckschot haalde dit boek aan.

Dirk komt vaak een ‘lunch’ doen in het LOU-vre. Donderdag is er Soep en Ontmoet, iedereen kan aanschuiven tussen 12-13.30 uur. Het idee is: Myrna verzorgt een voortreffelijke speciale soep voor een klein prijsje, en er is chemie met elkaar.

Dirk is van de overpeinzing, zoekt zijn woorden zorgvuldig en verontschuldigt zich bij voorbaat voor zijn geheugen, waar in mijn denken niets mis mee is. Hij begeleidde en adviseerde bedrijven en ook de krijgsmacht. Het leven in al zijn facetten straalt en hij voelt zich op zijn plaats en vraagt bijna achteloos. ‘Wat trok je zo aan in het boek?’ De nieuwsgierige adviseur is terug, als een automatisme. Ik leg hem uit dat ik getroffen was, dat bijvoorbeeld de bajonet als wapen blijkbaar bijna nooit werd gebruikt. De angst om hem te gebruiken. Fundamenten van de geschiedenis worden eigenlijk herschreven. De mens is niet zo slecht als altijd wordt gedacht.

Ik verontschuldig me. Maak nog een cappuccino voor hem. Hij vraagt of de muziek even uit kan, en speelt nog wat piano. Bijzonder, denk ik, dit maakt het LOU-vre mooi, laagdrempelig en warm.

2 jaar vanaf 3 februari, dat is ook bijzonder. Happy Birthday!

Een dag die gaat worden gevierd. Neem even tijd om langs te komen. De shop is open, de koffie vers, er zijn diverse demonstraties (in positieve zin , luister naar de Eemmeerminnen op zaterdag en Franse chansons van Rendez Vous op zondag. Bien venue!

Peter Bake

Mooi artikel Gooi en Eemlander

journalist Eric Lourier bezocht ’t LOU-vre Soest, wat resulteerde in een mooi artikel.